Vandaag liep ik weer eens een “officieel georganiseerde loop” (wedstrijd is voor mij natuurlijk een groot woord) : de  in Oosterbeek.

Zoals gewoonlijk bij mij was er al een dag van tevoren een gezonde spanning: welke schoenen, kleren, extra drinken/ ,hoe laat moet ik weg, auto of fiets, etc. Eerst maar eens van alles klaar leggen en dan verder zien.

Na vrijdagavond eerst nog een concert (The Analogues-Abbey Road) te hebben bijgewoond en dus minder slaap dan gewoonlijk te hebben gehad, werd ik uitgenodigd om een kop koffie te drinken bij vriend. Het was dus maar goed dat de trail wat later in de middag begon en ik alles voorbereid had.

In Oosterbeek was het wel zonnig, maar er stond een kil windje. Eerst mijn startnummer halen, de bagage veilig stallen en uitkijken naar Niels (trainer). Vervolgens lekker rustig mijn warming-up routine volgen, waarbij al snel bleek dat ik een shirt met lange mouwen, die ik voor alle zekerheid aan had gedaan, wel uit kon doen. Daarna even controleren of mijn borst hartslagmeter het wel goed deed, hetgeen het geval was.

Intussen had ik Niels gespot (of hij mij ?). Even gepraat waarbij Niels mij min of meer overhaalde om in de eerste groep te starten (wat snellere) en niet in de tweede groep, die een paar minuten later zou starten. Ook de koers kwam even ter sprake en Niels hoopte dat alles goed zou gaan.

“Ik heb de koers op mijn horloge gezet”, zei ik en realiseerde me dat ik die nog niet “aan” had gezet. En zoals dat bij mij dan vaak gaat, terwijl ik de koers zocht op mijn horloge, viel het startschot. Dan maar zonder koers!

Na een paar honderd meter keek ik hoe het met mijn hartslag stond, want ik weet dat je deze trail niet te snel moet beginnen. 147bpm !! “Shit, doet mijn borsthartslagmeter het toch niet !”. Dus even uitstappen, controleren, niet kunnen vinden, loop dan maar even stop zetten, instellingen openen, ja, hij doet het wel, loop weer opnieuw starten, weg vervolgen!

En intussen was ik natuurlijk door Jan en alleman ingehaald, en daarna de klassieke fout om toch, tegen beter weten in, proberen wat tijd in te halen!

Hoe dan ook, ondanks de hoge hartslag, toch lekker op weg. De eerste 4 kilometer zijn behoorlijk te doen, maar daarna begint het lastig(er) te worden. Gelukkig ging het heuvel op nog steeds crescendo en op de single tracks en heuvels af kon ik weer wat herstellen.

Tegen het einde (nog zo’n 2 – 3 kilometer te gaan) werd het wel lastiger, maar tegen die tijd loop je dan in een groepje, dat ongeveer hetzelfde tempo loopt en dat maakt het leuk. Zo liepen een loopster en ik als aan een elastiekje het laatste stuk. Op sommige stukken was zij iets sneller en op andere ik. Op ongeveer 1 kilometer voor het einde besloten we dan ook om samen over de finish te gaan, hetgeen ook gebeurde. Met een schuine blik op de klok zag ik dat ik nog net onder het uur was gebleven. Die tijd had ik vooraf bedacht, dus was ik er wel tevreden mee. (Achteraf bleek het 0.58.12uur te zijn).

Na de finish Niels opgezocht, die ik had gespot en over de trail gepraat. Hij had in een groepje gelopen, die ergens verkeerd waren gelopen en dus was ons praatje vooraf toch een beetje waarheid geworden. Stilstaand werd het op een gegeven moment wel erg koud (wind) en zocht ik, niet oververmoeid, de auto weer op en keerde terug naar “home sweet home”.

Woensdag a.s. (1 juni) de “Bedriegertjes Trail” met een stelletje lopers van Arnhemia. Ik ben benieuwd hoe dat gaat met het oog op herstel. Zeker , omdat Garmin maandag ochtend aangaf dat mijn slaap “slecht” was geweest (nog nooit gehad) en mijn hersteltijd was verlengd ! ☹ (verkort had ik wel vaak, maar verlengd !!  )

Henk V