Grenzen verleggen is een van de mooie aspecten van hardlopen. Of je nu net begonnen bent en voor het eerst de vijf kilometer aantikt of al wat langer loopt en de stap maakt naar een halve marathon of zelfs de marathon, de kick om je doel te behalen is voor iedereen hetzelfde. Ik heb de afgelopen jaren de nodige grenzen verlegd, tot het in 2011 tijd was voor mijn ultieme uitdaging: de marathon. En nu, acht jaar later, heb ik nog een stapje verder gezet en ben ik een ultraloper geworden.
Vuurtorentrail
Op zondag 17 maart stond ik, samen met Hans, aan de start van de Vuurtorentrail op Ameland. Het idee om daar de 60 kilometer te gaan lopen, was een jaar eerder ontstaan nadat we toen de 35 kilometer hadden gelopen. Hoe mooi zou het zijn om dan in 2019 de langste afstand te lopen op Ameland? In oktober hebben we ons ingeschreven en vanaf dat moment werkten we langzaam naar de 60 kilometer toe. We gingen steeds meer kilometers in het bos maken en deden mee aan trailwedstrijden om een beetje wedstrijdgevoel op te doen.
Samen trainen
We trainden zonder schema en bouwden de afstanden op gevoel uit tot maximaal 45 kilometer. Het fijne van samen trainen is dat we er echt ‘dagjes uit’ van maakten. We zochten een mooi natuurgebied uit en een route, en gingen op pad. Het tempo bij trailen ligt wel een stukje lager en dat betekent dat je zo vier tot vijf uur onderweg bent in het bos. Vervelen doe je je tijdens zo’n tocht geen moment. Je weet nooit wat er komt, welke paadjes, plassen, heuvels of andere uitdagingen. De voorbereidingen gingen allemaal goed, met als uitsmijter een harde val tijdens de laatste lange training. Gelukkig had ik een lange broek aan en bleef de schade beperkt, maar het was wel het teken dat het mooi was geweest met trainen en het tijd was om af te bouwen.
Wedstrijddag
Maar terug naar het moment suprême. Op wedstrijddag was het gelukkig droog, maar de wind was nog behoorlijk stevig. De eerste helft hadden we wind mee. Heel fijn als je kilometers over het strand maakt. Maar op een gegeven moment hadden we het uiterste punt bereikt bij Het Oerd en keerden we om, terug naar Hollum. En dat was vol wind tegen. Ondertussen was ik er wel een beetje klaar mee. Mijn benen wilden niet meer … Had ik mijn kruit verschoten? In de eerste helft had ik rustig gelopen en liep ik zelfs helemaal in de achterhoede. De laatste 20 tot 25 kilometer waren niet makkelijk. Ik ging steeds meer wandelen en had echt het idee dat ik meedeed aan de avondvierdaagse in plaats van een trail. Uiteindelijk kwam ik na 8 uur en 57 minuten en 64 kilometer in de benen over de finish.
Ultieme hardloopdroom
Trots overheerst dat ik weer een grens heb verlegd, maar voordat ik nieuwe grenzen ga verleggen om mijn ultieme hardloopdroom (100 kilometer) in vervulling te laten gaan, blijf ik nog even hangen op deze afstand. Er is nog veel werk te verzetten om deze afstand beter onder controle te krijgen. En dat is wat ik de komende tijd ga doen: niet verder in kilometers, maar proberen aan wat knoppen te draaien (krachttraining en experimenteren met voeding) om in de toekomst te zorgen voor wat meer balans tussen hardlopen en wandelen, zodat ik het gevoel blijf houden dat ik meedoe aan een hardloopwedstrijd en niet aan een wandeltocht.