Die vrouw van mij had een idee, er bestaat namelijk een route in Zuid-Limburg. Het is een ruige wandeltocht van 101 km lang die Seven Summits (toppen) met elkaar verbindt rm de Dutch Mountains Trail heet. Maar ja, wij zijn hardlopers. We hebben dan ook de route in vier delen opgesplitst van 24-30 kilometer zodat we deze hardlopend konden afleggen. Ook pasten we de routevolgorde aan in verband met reistijd naar Zuid-Limburg op de eerste en laatste dag en wat OV-werkzaamheden.
Hierdoor was onze eerste dag de laatste etappe, maar omgekeerd gelopen. We parkeerden onze auto in Mheer en reden met de bus naar Maastricht om daarna terug hard te lopen. Eerst een aantal kilometer om de stad uit te komen en daarna de eerste hoogtemeters richting de ENCI-groeve. Hierna was het door het bos richting de eerste summit d’n Observant maar daar was het niet bepaald mooi dus liepen we snel door. De route vervolgde langs een heuvelrug, via een pad langs de Maas, over een sluis een stukje door België heen. We staken via een pontje de Maas over naar Eijsden waar we even lunchten. Een wrap met kip blijkt toch wat lastig te verteren als je daarna door gaat hardlopen. De rest van de dag was het ietsje zwaarder maar genieten was het wel omdat we nu door de natuur liepen.
De tweede dag liepen we etappe 3 maar weer omgekeerd. De auto stond in Gulpen en we begonnen in Mheer en dit was voor ons de mooiste dag geweest. Zoveel natuur en zoveel klimmetjes. Weer een “woeste rivier” oversteken (oké, smal stilstaand beekje) uitzichten over de verre omgeving, langs druivenranken van een wijnboer, fruitbomen en dassenburchten.
Dag drie was een voor ons minder mooie dag, de eerste etappe van Eygelshoven naar Vaals. Na een langere busrit moesten we eerst nog naar ons beginpunt hardlopen door de stad heen. We liepen door mooi stukje bos toen ik met mijn net herstelde voet tegen een boomwortel aantrapte. De volgende minuut leek eerder 10 seconden te duren. Ik merkte dat ik omlaag ging, mezelf niet weer staand kon krijgen, bedacht dat ik de GoPro in mijn rechterhand had en dat mijn telefoon aan mijn linkerkant in mijn vest zat. Ongeveer halverwege mijn val kreeg ik net nog voor elkaar om op mijn rug te draaien en te landen. Daar moest ik even van bijkomen. Maar niet te lang want we stonden ook voor de klim van de Wilhelminaberg. Met licht bebloede knie leek de schade mee te vallen en mijn voet was niet pijnlijk dus dan maar door. De route verder was niet geheel waar ik het liefst als trailer loop maar prima te doen. En omdat we over een verkeerd pad liepen konden we weer een “woeste rivier” oversteken naar het pad aan de andere kant. Toen we tussen de weilanden liepen ging het weer mis, met de zelfde voet knalde ik tegen een grote steen die wat boven het pad uitkwam. Met een krachtterm besloot ik dat ik dat het nu wel goed was, om 10 seconden weer door te gaan lopen.
Dag vier was even testen hoe mijn voet voelde, die was wel iets opgezwollen maar niet pijnlijk. Dus dan toch maar hardlopen. We gingen van Vaals naar Gulpen waar we onderweg nog een aantal wandelaars tegenkwamen die we de dag ervoor ook hadden gezien. Vele zijn te herkennen aan het boekje van de Dutch Mountain Trail die ze voor de route gebruiken, wij hebben de route op ons horloge gezet en konden zo makkelijk(er) navigeren. De route was weer lekker groen en de kilometers vlogen voorbij. Gelukkig hield mijn voet het goed, alleen was ik bij mijn val ergens op terecht gekomen. Een aardige blauwe plek met schaafwonden op mijn onderrug en bovenbeen was me op de dag van de val niet opgevallen. Maar nu voelde ik ze wel wat steken. Ach, het einde was er weer in Gulpen, de auto wachtte daar netjes op ons om ons weer thuis te brengen.